De tweede werkweek

Zo. Laat ik weer eens onder het genot van een kopje thee vanuit mijn nieuwe onderkomen een update schrijven voor jullie thuisblijvers!
Maandag begon het werkende leven helaas weer. Zo moe nog van het weekend dat ik nauwelijks wakker werd van de wekker, ging ik met mijn slaapdronken kop weer op weg met de buurvrouw. Eenmaal op de afdeling aangekomen zag ik al meteen dat het weer een rustige dag zou worden, helaas. De dag duurde en duurde maar, en als ik moe ben is dat echt niet fijn. 
Om 14 uur was daar dan toch de grote doorbraak waar ik al de hele dag op aan het wachten was, letterlijk en figuurlijk. Er kwam een vrouw binnen wandelen met al 9 cm ontsluiting! Natuurlijk sprong ik hier meteen bovenop en stond ik er dus bij toen de vroedvrouw de baby haalde. Wat een wonder om te zien! Eerst de volle bos zwart kroeshaar, dan het voorhoofd en het in elkaar gedrukte bolle gezichtje. Daarna gaat het heel snel en floept de rest van het lichaampje er zo uit. Bij deze bevalling ging het zelfs zo snel dat het bloed en laatste beetje vruchtwater eruit spoot. Gelukkig kon ik nog net op tijd het laken omhoog trekken zodat ik niet geraakt werd. De beduste vader (het eerste mannelijke familielid die ik in deze 2 weken op de afdeling heb gezien) mocht de navelstreng doorknippen. De verpleegkundige die de baby op zou vangen was niet te vinden, en omdat ik als enige verder handschoenen aan had kreeg ik de baby in mijn handen gedrukt! Gelukkig had ik al een keer meegekeken bij de verzorging van de pasgeborene, dus ik wist wel ongeveer wat ik moest doen. Als eerste met wat baby olie (als de moeder het bij zich heeft, anders met natte gaasjes) de vernix caseosa van de baby af wassen. In NL moet je dit perse laten zitten omdat het beschermd tegen infecties en de baby warm houd, maar hier in SU vinden ze het onhygiënisch en moet elk laatste beetje eraf worden geschrobd. Als dat is gedaan wegen (2295 Gr.) en meten (56cm) we de lengte van de baby. Ook de hoofdomtrek en temp. wordt gemeten. De baby die ik heb verzorgd vonden ze heel erg groot hier, normaal zijn de baby's hier rond de 1500 Gr. Na dit alles knip je een groot gaas voor de helft in, doet er wat alcohol op en bind deze om de navelstreng heen. Daarna kun je de baby een luier om doen en aankleden. Als laatste krijgen ze allemaal 2 prikken, 1 met vitamine K en 1 hep. B vaccinatie. Omdat ik de hoeveelheden hier niet meer zeker van wist, heb ik iemand gevraagd ze te maken. Heb ze wel zelf gegeven :D. 

Dinsdag heb ik de vreemdste ervaring van mijn carrière tot nu toe gehad, dat kan ik nu nog makkelijk zeggen haha. Om 7.30 uur ging ik samen met Julieta de vitale functies ronde lopen over de kamers. Bij de laatste kamer aangekomen lag daar een vrouw aan een infuuspomp die net was begonnen met haar inleiding (stand 2.0 van de 12!). Dus wij gewoon haar vitale functies controleren, die waren allemaal prima ookal kwam ze wel wat verward over en zweette ze nog al. Dit laatste kon natuurlijk makkelijk door de warmte komen, dus we maakten onze ronde af en gaven aan de vroedvrouw door dat ze wat afwezig was. Volgens haar hoefden we hier niets achter te zoeken, was normaal.. Toen ik nog even terug ging om de vrouw wat beter in bed te leggen, was ze nog meer aan het zweten. Dus ik draai me even met mijn rug naar haar om een natte washand voor haar te pakken als ik ineens een hoge gil hoor: 'ZUSTEERRR!!'. Dus ik draai me met een ruk weer om, is de vrouw op haar rug gedraaid, en zie ik een enorme bult in haar onderbroek zitten. Op het moment dat ik naar haar toe loop geeft ze nog een kreun en floept het hoofd van haar baby uit een van de gaten van haar onderbroek! Op dat moment ging er denk ik een knop in mijn hoofd om. Ik trok zo snel mogelijk de onderbroek uit, en toen viel de baby er helemaal uit, zo op het bed. Toen ben ik de gang op gerend en de eerste de beste vroedvrouw die ik tegen kwam aangehouden: 'zuster help, de baby is eruit!'. Zij ging richting de vrouw, en ik ben door gerend naar de VK om benodigdheden te pakken. Handschoenen, partuspakket, navelklem, nierbekken noem het maar op. Toen ik terug kwam was de baby gelukkig al aan het krijsen en kon ik opgelucht ademhalen. De vroedvrouw heeft alles keurig afgehandeld en de baby werd opgevangen. De vrouw, bikkels als ze hier zijn, stond 5 min later al onder de douche (einde van de gang en zelf heen gelopen!) om zich op te frissen. Verder is er die dag niks speciaals meer gebeurd. Vlak voor het einde van de dienst heb ik weer een bevalling mee gekeken, maar op de een of andere manier begin ik hier al aan te wennen en is het hele speciale er wel af. Blijft natuurlijk wel bijzonder. 

Woensdag waren we ingedeeld op de poli gynaecologie/kraam. Het was woensdag de pre-natale poli dag, dus er waren alleen maar zwangere vrouwen die voor hun check-up kwamen.  Alle stadia zaten ertussen, van 17 weken (plat) tot 39 weken (enorme buik). 
De vroedvrouw heeft een eigen kantoortje waar ze de dames ziet. Julieta, een lokale stagiair en ik zaten voor haar kantoor in de gang aan een tafel. Het was onze taak om de vrouwen op volgorde van statussen (er is geen afspraak tijd, alleen de dag) uit de wachtkamer te roepen en alvast de RR en het gewicht te meten en noteren in de status, groene kaart en het schrift van de afdeling. In dit schrift moeten we iedereen nummeren, achternaam, geboorte datum en de RR en gewicht noteren. Wordt een hele lijst dus, zeker als je ALLE vrouwen controleert. Dit hadden we dus duidelijk niet goed begrepen want er zaten ook vrouwen tussen die voor de arts kwamen.. Oeps, foutje bedankt! 
Op een gegeven moment werd Julieta naar binnen geroepen in het kantoortje. Later werd mij duidelijk dat ze dus mee mocht kijken naar wat de vroedvrouw allemaal deed. Halverwege de dag werd de vroedvrouw afgelost door iemand anders, en mocht ik meekijken. Bij de eerste paar consulten waar ik mee mocht kijken, spraken de vrouwen geen Nederlands dus snapte ik nog niet veel van wat er gebeurde. De derde vrouw sprak ook geen NL, dus heb ik toch maar om een vertaling gevraagd. Het bleek dus dat de vrouw (17 jarig meisje met al een zoontje van 1,5) last had van oedeem en steeds hoofdpijnen had. Ze had een bloeddruk van 160/110, wat dus veel te hoog is. Ze moest direct worden opgenomen om dit te kunnen behandelen maar dit weigerde ze omdat ze haar moeder niet alleen thuis kon laten. Ze kwam uit het binnenland en de vroedvrouw kon haar ook niet goed verstaan. We hebben dus de afdeling gebeld, daar was iemand die kon tolken. Helaas haalde ook dit niks uit en moest de vrouw een artsen verklaring tekenen dat ze tegen zijn wil in weg ging. Toen bleek dat ze niet kon lezen of schrijven. Toch moest ze iets op papier zetten, dus heeft ze een punt/streepje getrokken en is weer naar huis vertrokken. 
De rest van de dag heb ik de vroedvrouw geholpen met de KHT vaststellen en liep ik steeds heen en weer naar de arts of receptie om recepten te laten tekenen of lab uitslagen op te halen. Ik kan niet zeggen dat het een erg leerzame dag was. Het enige wat ik deels heb geleerd is hoe ze hier een soort van opname gesprek voeren als een vrouw voor het eerst op de poli komt. 'S middags ben ik nog even met Julieta en haar vader de stad in geweest om souvenirs te kopen voor als haar vader weer naar huis gaat zaterdag. Helaas waren veel winkels al dicht, maar ik heb toch nog een aantal heel leuke winkeltjes gezien waar ik zeker nog een keer naar terug moet voor mezelf! (Of misschien wel voor jullie^^). 

Donderdag was alweer de laatste dag van de werkweek! Gelukkig was het een stuk drukker op de afdeling. 'S morgens lagen alle bedden vol, hoewel de meeste vrouwen al wel waren bevallen. Er moesten dus veel baby's gevoed worden en de vrouwen gemobiliseerd, hoewel ze dit vaak zelf al wel doen. Na de gebruikelijke overdracht (met zijn allen in een stoet langs de bedden, een beetje aapjes kijken) en de vitale functies ronde lagen er 2 vrouwen op het punt van bevallen. De een was vrij snel bevallen van een prachtig meisje, maar bij de ander wilde het niet echt opschieten. Toen ik echter terugkwam van mijn lunchpauze was de hele afdeling in rep en roer. Voor het eerst in 2 weken zag ik de mensen harder lopen dan schildpad tempo, ze renden zelfs! Dit kon niet goed zijn. En dat was het dus ook niet. De vrouw die al sinds vanmorgen bezig was te bevallen, was nu zo ver dat ze ging persen. De navelstreng van haar baby was echter zo lang dat hij er als eerste uit was gekomen! Dit is bijna wel het ergste dat de baby kan overkomen. Het krijgt dan geen zuurstof meer en moet er zo snel mogelijk uit. De vrouw is dus meteen met bed en al naar de OK gereden, vandaar dat iedereen rende om dingen erheen te brengen. De hele tijd hing er een gespannen sfeer op de verloskamer, tot het verlossende telefoontje kwam. De baby en moeder hadden het allebei overleefd en het jongetje was op weg naar ons zodat hij verzorgd kon worden. De moeder werd overgebracht naar de kraamafdeling. Meteen was de sfeer opgetogen dat het gelukt was, sommigen hebben zelfs de rest van de middag zingend en fluitend over de afdeling gehuppeld! 
'S avonds kwam er een vriendin van Julieta eten (Anique), en zij had haar hospita voor me gebeld dat ik een kamer zocht. Zij had wel plek voor me en we konden meteen komen kijken! Hebben we natuurlijk gedaan. Eline, de hospita, is een gepensioneerde vrouw die samen met haar zoon al een tijdje de onder verdieping van haar huis verhuurd. Het huis staat in de stoelmanstraat (precies in de U-bocht voor de mensen die aan Google earth doen), en ligt dus echt midden in het centrum, ookal zou je dat niet zeggen. Er zijn 3 kamers, de keuken en badkamer deel je dus met zijn 3en. Het zag er allemaal erg mooi en verzorgd uit. Er komt 1x in de week een schoonmaker (Moreen) en de lakens en handdoeken worden gewassen. Ik kan zelfs mijn eigen was gratis bij haar (laten) doen! Eline komt over als een erg aardige vrouw die wel van een babbeltje houdt. Kortom, een goede indruk van deze studenten kamers. 

Vrijdag had ik (eigenlijk mijn lieve moeder) al een afspraak om bij bij een ander studenten huis te kijken. Dit ben ik dan ook eerst gaan doen voordat ik een beslissing nam. Deze kamer zat op de Richardstraat, letterlijk een zijstraat van het ziekenhuis. Erg makkelijk dus voor het werk, maar wel wat verder van de stad af. Het was prachtig! Volledig nieuwbouw, het leek wel een hotel. Er zijn 8 kamers, alleen maar 2 wc's en 2 douches die je met zijn 7en moet delen, 1 kamer heeft een eigen badkamer. De keuken die je deelt is buiten. Elke dag van 7-14 uur zijn er mensen op het kantoor aanwezig, tijdens stage dagen heb ik daar dus niks aan.
Omdat bij deze woning ze pas weer vanaf februari weer andere boekingen hadden en het toch wat ver van het centrum af lag, heb ik toch voor de stoelmanstraat gekozen. Lijkt me ook wat prettiger met 3 dan met 8 mensen. De vader van Julieta heeft me met mijn hele hebben en houden afgezet bij Eline. Omdat de schoonmaakster nog moest komen, kon ik nog niet direct uitpakken, dus dan maar even skypen met het thuisfront en de woning laten zien. Toen Eline dit door had, kwam ze meteen even een praatje maken met mijn ouders. Helemaal leuk. 

Vandaag is het dus zaterdag en heb ik de dag gebruikt om de buurt een beetje te verkennen. Na een aantal keren op straat te hebben gevraagd naar de supermarkt, heb ik er uiteindelijk 3 gevonden op loopafstand. Nu dus nog even uitvinden welk product bij welke winkel het goedkoopst is. Ook ben ik al langs heel wat leuke winkeltjes gelopen, helaas waren ze allemaal dicht.. Was zeker te warm voor ze, eerder op de dag tijdens mijn fietsrondje waren ze namelijk wel open. Om 20 uur kwamen de vader en broer van Anique aan bij het huis. Zij worden de komende 10 dagen mijn huisgenoten. 

Morgen ga ik op mijn fietsie de weg naar het ziekenhuis proberen te vinden. Hopelijk zijn de winkels hier op zondag open, dan kan ik ook nog een beetje shoppen! :D

Liefs uit het warme SU!