De kraamafdeling

Ik baal er steeds meer van dat het kleine regenseizoen is begonnen. Vanaf vorige week donderdag tot aan vandaag heeft het elke dag geregend, en dat meerdere keren op een dag. Waarom dat nou precies in mijn vrije dagen en middagen moet heeft niemand mij verteld. 

Wat wel leuk is (meestal dan), is dat we steeds op straat door oud-patiënten van de VK worden herkend en aangehouden. Wat groeien de baby's hier snel zeg! Een paar weken oud, maar het lijken wel een paar maanden.
Goed, over op de orde van de dag.

Maandag 26 november
Vandaag was de gevreesde dag dat ik op de kraamafdeling moest beginnen. Ik had hier helemaal geen zin in omdat ik van tevoren van andere stagiaires had gehoord dat het geen leuke afdeling was en dat je met de nek wordt aangekeken. Ik vond dit in ieder geval vandaag wel meevallen. Toen we binnenkwamen werden we inderdaad best wel genegeerd, ze begonnen gewoon met de overdracht en lieten ons daar staan. Daarna gingen ze gewoon de ronde lopen, ik ben maar gewoon met tas en al meegelopen om te kijken. Pas nadat dit alles klaar was kwam de hoofdzuster naar ons toe en moesten we meelopen. We moesten het grote regelboek doorlezen en onze naam en adres in het registratieboek schrijven. Daarna konden we de afdeling op, we hadden beiden 3 kamers waar we moesten assisteren. Toen ik aankwam was de dagelijkse verzorging natuurlijk al gedaan, dus vandaag heb ik niks kunnen doen. Wel kon ik 3 vrouwen naar de pos-poli brengen, hier worden ze gescreend voordat ze een operatie krijgen. De zuster daar zei dat ik wel even kon wachten, het was zo klaar. Je ziet hem natuurlijk al aankomen, ik heb daar 2 uur zitten wachten..

Dinsdag 27 november
Nouuuu.... Wat ik vandaag toch meegemaakt heb.. Mijn mond viel open van verbazing. Ja later dan, want op dat moment zaten mijn kaken stijf op elkaar geklemd van woede. Ik had de opdracht gekregen om bij een aantal vrouwen een CTG te maken, nou prima. So far, so good. Toen ik klaar was met de laatste vrouw en haar af wilde koppelen gaf zij aan erg veel pijn te hebben en niet meer op te kunnen staan om terug naar haar kamer te lopen. Ze zag er ook echt niet goed uit, en het CTG vertoonde best veel deceleraties. Ik heb haar toen goed in het behandelbed gelegd en ben snel naar de zaalarts gelopen. Heb hem het hele verhaal verteld, maar hij geloofde me niet. De reactie was 'ooh maar ze heeft al 3 dagen pijn....'. Dus ik weer terug naar mijn patiënt om te kijken of het alweer goed ging, maar inmiddels was ze helemaal niet meer aanspreekbaar en snurkte ze zelfs een beetje. Toen heb ik een van de zusters op de gang aangegrepen die toch niks zat te doen en heb haar naar de arts gestuurd. Dan neemt hij het natuurlijk wel serieus en kwam ie meteen aangerend. Meteen begonnen hij en de zusters de vrouw vol te spuiten met van alles en nog wat, in de hoop dat ze er wakker van zou worden. Het lijkt mij dat je haar eerst gaat onderzoeken zodat je maar 1 prikje hoeft te geven met het juiste medicijn, maar zo kan het natuurlijk ook. Hopelijk was het niet schadelijk voor de baby. 
Toen de vrouw na een aantal verschillende prikken weer wat bij kwam, werd er ook niet meer naar haar omgekeken. Ze was toch weer wakker? In plaats van kijken of het goed ging, gaan ze om haar bed heen grapjes staan maken en keihard staan lachen. Terwijl die vrouw zat te huilen en shaken van de schrik.. Inmiddels was het 15.00 uur, en liepen ze allemaal weg omnaar huis te gaan. Een zuster stak haar hoofd nog om de deur 'blijf jij nog even bij haar en ruim de kamer op!'. Nouuu.. Toen brak m'n klomp. Er lagen overal bloeddruppels en lege verpakkingen op de grond. Hier en daar was zelfs nog een verwaarloosde naald te zien! Toen ik de gang op keek zag ik iedereen al weglopen met as en al om naar huis te gaan. Ik was echt boos, maar heb het toch maar opgeruimd, want al die bloedproducten kun je niet zo laten liggen, zeker de naalden niet. Daarna heb ik de patiënt in een rolstoel geholpen en naar haar kamer gebracht. Zonder nog verder iets te zeggen ben ik boos naar huis gegaan.

Woensdag 28 november
Inmiddels was ik door de regen waar ik gisterenmiddag door naar huis moest fietsen weer afgekoeld, en begon ik vol goede moed aan een nieuwe werkdag. Ik was dit keer op 1 specifieke kamer ingedeeld i.p.v. De hele voorste helft van de afdeling. Het lijkt me dus logisch dat ik alleen bij mijn patiënten de vitale functies controleer. Dat had ik dus verkeerd gezien. Je moet ze dan alsnog bij alle kamers doen, zodat je collega's op die kamers niks meer te doen hebben, da's logisch toch? :-) 
Ik heb er inmiddels wel spijt van gekregen dat ik heb gezegd dat ik wel CTG's kan maken, want het gevolg daarvan is dat ik 's morgens een lijstje krijg en vervolgens de hele dag 'bezig' ben met mensen aan het apparaat koppelen en er weer afhalen. Zo'n opname duurt een halfuur, dus ieder halfuur heb je een paar minuten wat te doen, en dan is het weer wachten. Als je dan een lijst van 10 mensen hebt, is het een hele dagtaak. Een saaie dag dus vandaag.

Donderdag 29 november
Jeej! Nog 1 dag en dan is het weer weekend. Het heeft de hele nacht gestortregend, maar gelukkig kon ik precies tussen de buien door naar t werk fietsen. Tijdens het ronde lopen voor de overdracht kreeg ik een aantal gemeende 'goedemorgens' van wat patiënten die ik de vorige dag had verpleegd, dat doen ze bij de lokale verpleegkundigen niet dus dat is wel leuk.
Vandaag heb ik maar weer gewoon van alle kamers de vitale functies gedaan om discussies te voorkomen. Ik heb weten te voorkomen dat ik weer de CTG's moest gaan doen, want om half 11 zou er een klinische les worden gegeven over placenta praevia (verplaatsing van de placenta), waar ik wel heen wilde. Uiteraard werd dit 10 over 11, maar daar ben ik inmiddels wel op ingesteld. Het werd gegeven door een Nederlandse Co-assistent die ook op deze afdeling stage had gedaan maar er toen geen tijd voor had. Het was interessant om te horen, hoewel het toch wel redelijk veel herhaling was. Volgende week is er weer eentje, maar dan over pre-eclampsie (hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap). 

Toen ik thuis kwam lag er een grote verassing op mij te wachten. Na precies een maand zijn 3 van mijn verjaardagskaarten eindelijk aangekomen! Ik heb dus weer hoop dat de andere 7 ook nog aankomen.

Vrijdag 30 november
Pfoeh ik hoef niet te werken vandaag. Toch moet ik wel redelijk vroeg op, want ik moet naar het postkantoor om een doos op te halen. Ik heb zo veel gekocht hier dat mijn koffer waarschijnlijk te zwaar zal zijn. Dus dan maar een pakketje opsturen. Wel jammer dat ik de volle doos op een ander postkantoor weer moest inleveren. Hiervoor moest ik nog vrij ver fietsen. Gelukkig paste de doos wel onder mijn bagagedrager. Uiteraard was ik eerst weer helemaal verkeerd gefietst, maar uiteindelijk heb ik het gevonden. Als eerste moest ik een briefje invullen bij een erg irritante man. Hij bleef maar vragen of hij me mocht leren kennen en of we even konden praten. Ik ben er maar gewoon dwars doorheen gegaan en gevraagd wat ik op moest schrijven. Daarna ben ik naar binnen gelopen, waar mijn pakketje werd gewogen. 3,8 kg, maar dat wordt afgerond naar 4. Als het goed is weegt mijn koffer nu dan nog zo'n 17 kg zonder deze kleding, de handdoeken en de champoo flessen. Dan blijf ik dus wel makkelijk onder de 23 kg met mijn nieuwe aankopen erbij. Tenminste dat hoop ik dan maar!

'S middags zou Julieta komen om weer eens aan het nodige huiswerk te gaan zitten. Hier kwam door 1 emailtje echter al snel verandering in. De man van de organisatie waar ik al een tijdje contact mee heb, mailde dat hij 's middags een dolfijnenspot toer op het programma had staan en dat wij ook nog mee konden. Dit aanbod heb ik natuurlijk niet laten lopen! Om half 4 ben ik dus op de boot gestapt en zijn we de dolfijnen gaan zoeken. Het duurde even voor we ze hadden, want ze waren al bijna bij de zeemonding. Uiteindelijk hebben we ze toch gevonden en gaven ze echt een showtje weg. Uit het water springen, met de kop boven water naar ons kijken en zo hier en daar wat geluidjes laten horen. Helaas moesten we al vrij snel weer terug om voor het donker weer bij de steiger te zijn. Toch heb ik een aantal mooie foto's kunnen maken! We hebben erg geluk gehad met het weer, want toen we de boot op stapten werd het droog. Het begon pas weer te regenen toen ik weer thuis was, dus dat was echt top.

Zaterdag 1 december
Time flies! Het is alweer december. Vandaag heb ik er een relaxdagje van gemaakt. Lekker in de zon zitten wanneer die er was en de hangmat weer in de schaduw opgehangen en heerlijk liggen lezen. Da's echt een stuk beter dan die harde keuken stoelen waar je je kont al voelt zodra je gaat zitten. Zo nu en dan een spelletje mindfeud gespeeld. Rond de middag kwam er echter een hardnekkige hoofdpijn opzetten, en was het gedaan met de pret. De enige oplossing was plat op bed en de ogen dicht. Even snel er weer uit om wat eten te koken en te nuttigen, maar dan er toch snel weer in om echt te gaan slapen.

Zondag 2 december
Toch maar in de herkansing wat betreft het huiswerk maken. Dit keer eerst heerlijk zwemmen in het hotel en daarna in het restaurant achter de laptop kruipen, als hij het tenminste weer doet, want gisteren ging hij wederom niet aan.. 
Op de terugweg denk ik maar door de drive trough van de Burger King fietsen! :-) hoef ik een avondje niet te koken.