Nightmare trip naar de Ralleighvallen

Donderdag hadden we geregeld dat we om 14 uur weg konden, we zullen maandag een uur langer blijven. De reisleider zou ons om 15.15 uur op komen halen op de stoelmanstraat (tegenover mijn huis :D) dus ik helemaal haasten zodat ik op tijd klaar zou zijn. Ik had mijn koffer de avond van tevoren al ingepakt, dus dat scheelde al. Precies op tijd stonden Julieta en ik bepakt en bezakt buiten. Er was echter in geen velden of wegen een busje te bekennen.  Van Nadjma, mijn buurmeisje die ook mee zou gaan, kregen we te horen dat hij iets later was. Wij dus maar terug naar binnen en op zijn Surinaams wachten. Uiteindelijk werd het half 6 dat we werden opgehaald, en toen moesten we nog langs Daan en de anderen om ze op te pikken. Er was duidelijk niet goed nagedacht over de omvang van de groep. uiteindelijk waren we met 22 man + 3 man begeleiding, wat dus nooit in een bus met 20 stoelen past, zeker niet met bagage erbij. na wat geprop paste het uiteindelijk. 
Aan de rand van Paramaribo hadden we nog een stop om wat lekkers te kunnen kopen bij de Chinees. De leiding had hier ergens een lading roti rollen besteld, wat ons avond eten was. Deze hebben we in de bus opgegeten, anders zou het nog later worden voordat we konden vertrekken. Het was een gezellige busrit van 5 uur met veel gekakel en gezang. Helaas heb ik toch 1x een noodstop nodig gehad. Wat een geluk dat ik mijn plastic boodschappen tasje had zeg! 
Rond 23 uur kwamen wij in het pikkedonker aan op onze overnachtingsplek aan de Suriname rivier. Iedereen begon gelijk met het ophangen van zijn of haar hangmat en klamboe. Julieta en ik hadden deze niet, en moesten wachten tot de leiding klaar was met uitpakken. Om 12 uur gaan in Suriname standaard alle lichten (ja, ook de verkeerslichten) uit. Helaas was dat hier al om 23.30 uur. Dus toen we eindelijk een hangmat kregen moesten we deze in het stik donker ophangen. Doodmoe van de reis (was toch 5 uur rijden) kropen we er allemaal redelijk snel na het ophangen in. 
Na een uur geslapen te hebben werd ik wakker van wat ik dacht dat een wild zwijn was op het veld naast me. Ik was dus al druk het veld af aan het turen toen ik het nog een keer hoorde. Wat bleek nou: de kok van ons gezelschap had zijn hangmat naast de mijne gehangen en last had van een soort slaap apneu (zo klonk het iig). Om de zoveel minuten snakte hij weer naar adem, wat klonk als een houtzagerij. Er waren overigens nog 2 mensen aan het snurken, maar daar had ik makkelijk doorheen kunnen slapen. Deze houtzagerij helaas niet. Toch heb ik denk ik tussendoor toch nog wel een paar uur kunnen slapen. Om half 8 rolde iedereen een voor een zijn hangmat weer uit. Het ontbeit werd klaargemaakt, en zag er heerlijk uit. Er was weer gebakken ei gemaakt, er was thee, bolletjes en krentenbollen. Helaas hadden sommigen het gebakken ei al opgemaakt voordat iedereen had kunnen pakken. Maar moet zeggen dat de krentenbol met kaas ook heerlijk smaakte. 
Na het ontbeit moest alles weer ingepakt, want we zouden naar de andere kant van de rivier gaan varen en daar ook overnachten. Ik begin al wat aan het Surinaamse tempo te wennen, en heb heerlijk in het zonnetje zitten wachten tot iedereen klaar was. 

Nadat we alle spullen en tassen vast op de steiger hadden gezet in afwachting van de boot gingen we nog even een wandeling maken door het inheemse dorp. Hier zaten 2 slingerapen in een kooitje van misschien 2m. Echt heel zielig. Ook zat er eentje buiten, vastgebonden met een metalen ketting om zijn staart. 
We liepen verder, en kwamen uit bij een soort afgrond naar de Suriname rivier. Dit was een heel mooi uitzicht, waar zeker een paar nieuwe potenciele Facebook profielfoto's zijn gemaakt :p. Na de foto cessies gingen we naar beneden. Hier lag een boot klaar die ons weer 100 meter terug vaarde naar ons beginpunt van de wandeling. Dit was ook meteen de boot die ons naar de Ralleighvallen zou brengen. 

Omdat 25 personen + bagage in dat smalle bootje echt te zwaar zou zijn en er risico op zinken zou zijn, moesten de laatste 4 mensen die geboekt hadden wachten op de volgende boot. Dit waren dus julieta, 2 andere meisjes en ik. Daan had al eerder geboekt, dus hij mocht wel met de eerste boot mee. Deze 2e boot zou 10 minuten later komen, en we zouden hem delen met een groepje locals die zouden worden gebracht door Elton, een collega gids. 
Dus toen onze groep, inclusief alle 3 de begeleiders, om half twaalf wegvoeren, gingen wij vol  goede moed lekker op de steiger zitten zonnen en wat gezwommen in de rivier. 
Toen de locals groep er echter al een tijdje was, zijn we toch eens gaan informeren waar we op zaten te wachten. Wat bleek nou: ze zaten nog op hun bagage te wachten. Omdat ze met veel mensen waren (stuk of 20), was Elton vast met een andere auto vooruit gereden met alle bagage en het eten en drinken. Dan kon hij ook alvast het ontbeit klaarmaken daar zei hij. De groep was namelijk al om 5 uur's morgens vertrokken uit de stad. 
De groep is hem onderweg echter niet tegen gekomen en hij was ook nog steeds niet op het kamp. Inmiddels was het al 2 uur, en raakte ons geduld wel een beetje op. 
De boot die ons weg zou brengen arriveerde bij de steiger, en wij hebben vast onze spullen klaar gezet voor vertrek. We hadden namelijk ook nog alle dozen met eten van onze groep die we mee moesten nemen. Deze voorraad was al iets geslonken omdat we toch wel honger hadden gekregen. De bootman wilde ook op Elton wachten, omdat hij nog betaald moest worden.

Tegen half 3 zijn wij nogmaals met de bootman gaan praten of hij ons alsjeblieft niet weg wilde brengen. Wat we ook deden of uit onze trukendoos haalde, ze waren onvermurwbaar. Zonder zijn geld zou hij ons niet wegbrengen. We hebben hem onze situatie uitgelegd. 4 blonde meisjes helemaal alleen in The middle of nowhere, terwijl onze vrienden wel al bij de watervallen waren. Ook hier was hij ongevoelig voor. We hebben hem toen maar geld aangeboden. We wilden hem wel een deel betalen, en dan kreeg hij de rest van Elton wanneer hij kwam. Want de bootman was ervan overtuigd dat hij nog kwam, wij niet meer. 
De bootreis van 3 uur richting de Ralleighvallen kost 1800 SRD, geld wat wij gewoon echt niet hadden. Voor een deel van het geld deed hij het niet. 
Inmiddels was het 4 uur geworden, en zaten we nog steeds te wachten. Een local van de andere groep heeft nog voor ons geprobeerd om met de bootmannen te praten zodat ze iig ons vieren weg zouden brengen, maar zonder Elton deden ze niks. Inmiddels was het water zo laag komen te staan dat ze helemaal niet meer uit konden varen vanwege rotsen in de rivier. We hebben toen maar geaccepteerd dat we niet meer naar de rest van onze groep zouden kunnen, en hebben ons definitief bij de locals groep gevoegd. 
Iemand uit de groep heeft de rivier overgestoken en daar 1 streepje bereik gevonden op zijn telefoon en kunnen regelen dat een busje ons op kwam halen.

Omdat we weer honger begonnen te krijgen, en de locals natuurlijk vanaf 's morgens vroeg nog helemaal niks hadden gegeten hebben we de voedsel voorraad maar aangebroken met zijn allen en een vuurtje gemaakt. We hadden wat pannen gevonden in een hutje en gewassen in de rivier. In onze voedselvoorraad vonden we een aantal cassaves die we hebben geschild en gekookt samen met wat eitjes, die op brood konden. We wilden niet alles opmaken omdat het de voedselvoorraad was van onze groep voor de rest van het weekend. De bootman had ons beloofd het eten wel weg te willen brengen de volgende dag, dus we hebben zo weinig mogelijk gebruikt. Of hij deze belofte ook waar zou maken is een tweede, maar wij hebben het in ieder geval geprobeerd voor onze groep.

Tijdens het koken kwamen er ineens erg veel opgewonden stemmen vanuit het dorp, en echte nieuwsgierige Nederlanders als we zijn, zijn we natuurlijk meteen gaan kijken. Er bleek een dorpeling een auto ongeluk te hebben gehad, 500 meter van het dorp af. Aan de sporen op de weg te zien was hij met andere dingen bezig geweest en is hij toen 180 graden gedraaid en over de kop gevlogen. De auto lag op zijn kant toen we met zijn allen aankwamen, en de jongen was er zelf al uitgeklommen. Hij was in de berm blijven liggen, en kon niet meer opstaan. De dorpelingen begonnen gelijk aan hem te sjorren om hem weer op zijn benen te krijgen. Met zijn vieren en met een mevrouw van de groep locals hebben we zo goed mogelijk proberen te helpen. Hij gaf pijn aan zijn ruggenwervel aan, maar had nog wel goed gevoel in zijn benen zei hij, geen tintelingen. Toen zijn dorpsgenoten aan hem begonnen te trekken, zwol een van zijn onderste thoracale wervels gevaarlijk op. We hebben dan ook meteen geprobeerd te zorgen dat ze van hem af bleven. Een van ons is een hangmat gaan halen om hem te vervoeren (ze hadden hem al een stuk opgetild). Toen hij hier net op lag kwam het dorpshoofd aangerend. Hij was zich eerst druk aan het maken om de auto die Total loss was, maar toen hij zag dat de gewonde op een hangmat lag werd hij nog bozer. Het bleek namelijk dat het daar traditie is dat je alleen een overleden persoon met een hangmat vervoerd. Als je dus een nog levend iemand ermee vervoerd, schrijf je die gene als het ware ten dode op. Het was dus echt not done, en hij werd er weer afgehaald. Een dorpeling kwam aanzetten met een kruiwagen, waarin ze hem terug hebben gebracht naar het dorp. Als hij nog geen dwarslaesie had, dan kreeg hij hem daar wel van :(. Heel moeilijk om daar als westers medisch geschoolde naar te moeten kijken, maar je moet hun tradities wel respecteren. Het hele dorp was inmiddels uitgelopen, dan is er geen beginnen meer aan om ze om te praten. 
De auto was inmiddels weer op zijn wielen gezet, en tot mijn grote verbazing kon hij zelfs nog 10 meter rijden voordat hij helemaal in elkaar stortte! We zijn toen maar weer terug gelopen naar ons kamp, want we konden toch niet veel meer voor de gewonde jongeman doen. 

Vrij snel na het eten kwam het busje aan en zijn we zo snel mogelijk ingestapt met zijn allen. Het scheelde dat alle locals nog steeds geen bagage hadden, anders hadden we niet met zijn allen in de bus gepast. Ookal bleef het natuurlijk enorm balen voor die mensen, zeker als je weet dat 1 persoon al haar diabetes medicatie in die koffer had zitten!
De busreis van wederom 5 uur was redelijk snel voorbij, en voor ik het wist stond ik weer op de parkeerplaats in Paramaribo. Een heel erg vriendelijke man uit de groep wilde ons wel thuis afzetten, waar we hem erg dankbaar voor zijn! Rond 1 uur 's nachts kwamen wij uitgeput weer aan op de stoelmanstraat. Bleek dat mijn huisgenoten mij uiteraard niet thuis verwachtten, en van binnenuit de sloten op de deur hadden gemaakt! Ik moest een van hun dus nog wakker maken ook :(. Gelukkig had hij wel redelijk begrip voor de situatie nadat we het hem hadden uitgelegd (was eerst wel vrij boos) en is snel weer naar bed gegaan. Julieta is bij mij blijven slapen, omdat we allebei niet wilden dat ze zo laat nog alleen naar huis ging. 

Nu is het dus zaterdag en hebben we er maar een relax dag aan het zwembad van julieta's zorghotel van gemaakt ipv een berg te beklimmen en allerlei soorten vogels en apen te zien. Had ik dus mooi even tijd om deze twee verslagen voor jullie te typen. 
Julieta staat op me te wachten, we gaan naar Blauwgrond om lekker uit eten te gaan! Dus ik ga er snel een einde aan breien!
Tot de volgende keer, en geniet van de (natte) sneeuw! Dan geniet ik lekker van het zonnetje :-).