Rust en hectiek ligt dicht bij elkaar!

Lieve lezers,

Yess!Het is mij toch nog gelukt om in mijn eerste stageweek een bevalling mee te maken! Ik had er al 9 gemist in de vorige diensten, maar nu was het toch eindelijk zover. 
Toen ik gisteren aankwam voor de laatste dienst van de week zag ik meteen al dat het heel rustig was op de afdeling. En deze aanname bleek helaas juist te zijn. Om 8.00 uur begonnen Julieta en ik aan het inmiddels gebruikelijke vitale functies rondje over de kamers. Op de VK2 kamer (daar waar de bevallingen plaatsvinden) zagen wij al een zeer jong meisje liggen, wij schatten haar een jaar of 13, die het uitschreeuwde van de pijn. Na navraag bij de hoofdverpleegkundige bleek dat zij al 6-7 cm ontsluiting had, en dus bijna zou gaan bevallen. Wij natuurlijk meteen gevraagd of we hierbij mochten zijn voordat we verder gingen met onze ronde. 
Nadat we onze bevindingen hadden gerapporteerd in de verschillende patiënt dossiers (die helaas niet voldoende worden bijgehouden), gingen we weer even een kijkje nemen in VK2. Helaas bleek toen dat het meisje nog steeds op 6cm zat. 

Inmiddels was er een ander NL meisje de afdeling op komen wandelen. Chantal is helemaal alleen een nieuwe poli op aan het zetten hier in het AZP. Ze heeft een locale verpleegkundige van een andere afdeling gekregen die ze nu op zal leiden om op de poli oncologie te gaan werken als deze straks af is. Ze doen daar bestralingen. Chantal is in Nederland afgestudeerd oncologie verpleegkundige, maar wilde graag een paar maanden Abroad gaan werken omdat dit tijdens haar studie niet echt aangeboden werd. Vandaag kwam ze 1 dagje op de verloskamer kijken omdat ze nog nooit een bevalling had gezien, en hier wel nieuwsgierig naar was. 

Zoals ik al zei was het dus heel erg rustig op de afdeling en heb ik van 8 tot 13 uur niets anders gedaan dan een beetje doelloos heen en weer lopen  door de gangen en de kamers. Wat trouwens funest is voor je voeten en rug.. Je kunt beter heen en weer moeten rennen dan dit. Hopelijk wordt dit nog wat spannender, anders hou ik het geen 10 weken vol. :-)
Wat ook lastig is, is dat er vrijwel geen stoelen of zitplaatsen op de afdeling zijn. degene die er zijn, zijn voor de dokter en de hoofdzuster. Zodra zij eraan komen moet je dus maken dat je wegkomt. Wat voor mij resulteert in een erg pijnlijk been al een uur nadat de dienst begonnen is. 

Inmiddels was het dus al 13 uur, en de bevalling wilde maar niet vorderen. Het meisje bleef nog steeds steken op 6 cm en er werd gesproken over een keizersnede. De dokter wilde toch nog even wachten tot 14 uur. Als ze dan nog niet was bevallen, was het een niet vorderende bevalling en MOEST ze wel een keizersnede. Om dit keer de bevalling echt niet te missen, bleven Chantal en ik de hele dag rond de VK2 kamer hangen. Deels omdat er ook gewoon niks te doen was natuurlijk. De dokter had haar in de tussentijd al een aantal keren getoucheerd om de baarmoedermond te masseren en op te rekken.
Om 14 uur konden we eindelijk weer wat gaan doen. De standaard vitale functies ronde moest weer gelopen worden. Toen ik net de tweede kamer uit kwam, zag ik Chantal druk naar me gebaren. Het was zover! Ze had 9 cm ontsluiting! Ik was dus weer niet geroepen door mijn collega's. Ik er snel heen gegaan natuurlijk. Op het moment dat ik om het hoekje keek, deed de baby dat ook al bijna! Haar haren waren al zichtbaar. De baby had al veel te lang vast gezeten, en de opening was te klein. Dus de dokter wilde een sectio (knip) uitvoeren. Terwijl de zuster weg ging om dit te halen, zette de broeder alvast aardig wat kracht met zijn vuisten op de bovenkant van de buik. Dit was best heftig om te zien, zeker als het je eerste bevalling is. Door deze kracht kon de dokter met zijn handen naar binnen o. De baby eruit te trekken. De zuster had dus voor niks een verdoving spuit klaar gemaakt. Gelukkig maar, want zo'n sectio is ook geen pretje. 
Toen de baby er eenmaal uit was, was zij (ja het was een meisje!) helemaal blauw door het zuurstof gebrek. Gelukkig veranderde dit na wat stimulatie en klappen vrij snel. Chantal mocht de navelstreng doorknippen en toen werd de baby weg gehaald om te verzorgen. Chantal ging mee, dus ik moest bij de moeder blijven om de dokter te helpen met de placenta. Ik moest de ctg weghalen en zorgen dat de moeders handen de dokter niet in de weg zouden zitten. Gelukkig was de moeder niet lastig, en was ze alleen maar blij dat het voorbij was. Ze bleef me lachend aankijken en mijn armen strelen. 
De dokter sloeg de placenta een keer om zijn hand en zette flink kracht. Het ging nog niet echt, dus hij pakte de placenta vlak bij de mond en gooide zijn gewicht in de strijd. Toen floepte de placenta zo in het nierbekken. 
Het werk van de dokter zat erop, en ik mocht in mijn eentje de moeder wassen (heeft een speciale naam, maar die weet ik niet meer). Ik had nog geen idee hoe dit moest, maar na een aantal instructies moest ik het maar gewoon doen. Een andere vrouw was ineens ook aan het bevallen, dus er was niemand om me te helpen. Ik denk dat ik het best goed heb gedaan, en na een halfuur kon ik de baby al aan de jonge moeder overhandigen, ipv dat de baby een uur alleen op een tafel ligt ergens. 
Hierna moest ik natuurlijk mijn vitale functies ronde nog afmaken en was de dag alweer voorbij! Zo doe je de hele dag niks, en dan heb je ineens tijd tekort. 

Vandaag is het vrijdag, en ben ik vrij. Net als in NL mogen we hier 1 studiedag in de week voor ons onderzoek. Dat is wel bijzonder, want de lokale stagiaires mogen dat niet. 
Omdat we in de eerste week nog geen onderzoeksdingen hadden gepland, heb ik het lekker rustigaan gedaan. Lekker gechat met mijn ouders en broertje, wat hoognodige boodschapjes gedaan en natuurlijk dit verslag geschreven. 
Morgen gaan Daan, Julieta en ik op een all inclusive jeep safari naar het binnenland! We overnachten in een hangmat onder de sterrenhemel. En dat alles voor maar 400 SRD (€94,75)! Dus mijn volgende blog zal van heel andere aard zijn :-). 

Fijn weekend allemaal, en tot schrijvens! 
Laat gerust een berichtje achter, dat vind ik leuk!